Marek Gluziński bio
Marek Gluziński jest performerem związanym przez lata z laboratorium teatru fizycznego Studio Matejka (m.in. „Harmonia Przeciwstawień. Polska” – premiera: 17.09.2014, Browar Mieszczański, „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu” – premiera: 19.04.2018, Instytut Grotowskiego). Ma na koncie udział w niezależnych produkcjach teatralnych, m.in. “Kosmos” wg W. Gombrowicza (Hiroshi Koike, premiera polska: 17.02.2023 Centrum Sztuk Performatywnych Piekarnia, japońska: 21.03.2024 Tokyo Metropolitan Theater), “Lucidity” (Arnis Aleinikovas, premiera litewska: 17.03.2023 Meno Parkas Galerija, Kowno), “Eksploracja sztucznej duszy” (Robert Traczyk, premiera: 07.07.2023, Centrum Sztuk Performatywnych Piekarnia). W 2015 roku zrealizował samodzielnie cykl trzech performansów- rytuałów pod tytułem: “Parakletos. Jaⁿ” w przestrzeniach publicznych Wrocławia.
Jest również kuratorem, producentem i managerem kultury, m.in. współtwórcą Wrocławskiej Offensywy Teatralnej i Wrocławskiej Inicjatywy Tanecznej, dyrektorem artystycznym kultowego Klubu Puzzle w Przejściu Garncarskim (2010- 2013). Jako aktywista jest współzałożycielem think tanku/ watchdoga Akcja Kultura, członkiem społecznym Wrocławskiej Rady Kultury, i społecznym asystentem posłanki Małgorzaty Tracz
Kryzys wieku męskiego
Projekt badawczy z pola choreografii eksperymentalnej i teatru fizycznego.
Chciałbym stworzyć platformę do wspólnego namysłu nad męskością. Sam badam męskość w zmianie. Własnej, w biochemicznie odczuwalnej cielesno - emocjonalnej przemianie średniego wieku. I tej kulturowej, patriarchalnie dominującej - w łabędzim śpiewie wydobywającym się aktualnie z gardeł orków, na froncie kolejnej krwawej bitwy. Szukam, jako cis-hetero mężczyzna sposobu, żeby wyrwać się z tej powtarzalności porażek, którą dawno powinniśmy byli zaakceptować, przepracować i dzięki temu znaleźć drogę wyjścia. Chcę móc jednocześnie określić się feministą i zadbać o męskość, która nie tylko musi odpokutować za swoją uprzywilejowaną przez wieki patriarchatu pozycję, ale przede wszystkim wypracować inny model, wziąć odpowiedzialność za zdrową zmianę, wspierając kobiecość.
Materiał choreograficzny wypracowuję w ramach dwóch głównych technik twórczych, które dzięki dzielącemu je dystansowi pozwalają uzyskać szeroki wachlarz form, tworzących razem indywidualny styl artystyczny. W swojej praktyce korzystam z: narzędzi teatru fizycznego, które cechują się afektywną, intensywną fizyczną obecnością, osobistym, konfesyjnym potencjałem, odzwierciedlającym zaangażowanie emocjonalne, rytmicznością i muzycznością partytur ruchowych; oraz potencjału choreografii eksperymentalnej, problematyzującej i konceptualizującej zagadnienia ruchowe za pomocą określonych scorów. Praktyka ich budowania obejmuje różnorodne formy ruchu, tańca, medytacji oraz wykładu performatywnego. Metody te w zestawieniu pozwalają przełożyć treść intelektualną, wraz z ładunkiem emocjonalnym, na strukturę performatywną mającą jednocześnie jasny koncept i organiczną dramaturgię.